Opowieść o skazanej na tragiczny koniec wędrówce, podana zaskakująco pięknym językiem, w najbardziej ponurych momentach osiągającym lotność poezji ľ jakby cmentarne ballady Nicka Caveĺa czy Toma Waitsa przepisać na oszczędną, chirurgiczną prozę. äDrogaö to czarna jak węgiel elegia o tym kolorowym raju, w którym żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszego szczęścia. Niewiele znam książek tak silnie grających na emocjach. Jacek Dukaj Ostatnie chwile naszej planety. Ostatni ludzie ľ krwiożercze bestie. Ostatnie ślady naszej cywilizacji ľ puszka coca-coli i strzępy starych gazet. Piekło apokalipsy spełnionej w uhonorowanej Nagrodą Pulitzera powieści Cormaca McCarthyĺego. Tę książkę czyta się ze ściśniętym gardłem i pełnym przerażenia zachwytemů W przyszłości, która może zdarzyć się jutro lub za tysiąc lat, nastąpił straszliwy kataklizm, który zniszczył naszą cywilizację i większość życia na Ziemi. Wszędzie zgliszcza i ciemność. Kamienie pękają od mrozu. Ani jednego ptaka, ani jednego zwierzęcia, gdzieniegdzie tylko bandy zdziczałych kanibali. Na tle martwego pejzażu dwie ruchome figurki ľ to ojciec i syn przemierzają zniszczoną planetę. Przed nimi pełna niebezpieczeństw droga w nieznane, wokół nich ľ świat umarłej nadziei, rozpaczy, strachu, a w nich ľ wciąż tląca się miłośćů Droga ľ połączenie powieści drogi, powieści przygodowej oraz horroru ľ jest uznawana za największe arcydzieło Cormaca McCarthyĺego. Przez wiele tygodni była bestsellerem äNew York Timesaö, przyjęto ją także do Klubu Książki Oprah Winfrey. Oprócz wspomnianej Nagrody Pulitzera została również wyróżniona najstarszą angielską nagrodą w dziedzinie fikcji ľ The Tait Black Memorial Prize.